Emotioneel eten

Lijd jij aan emotioneel eten?

Ik beken, ik ben gevoelig voor eten vanuit emotie. En ik geloof dat ik niet de enige ben met dat probleem. Een hele tijd was het zelfs zo erg dat eten een verslaving werd.

Er bestaan vele vormen van verslaving, eten is er één van. Niet dat emo- en stress-eten noodzakelijk betekent dat je met een verslaving kampt, het kan er wel toe leiden en je er bewust van zijn is belangrijk.

Stress, angst, boosheid, verveling, verdriet, eenzaamheid, een tekort aan warmte en geborgenheid, … het zijn niet te onderschatten kandidaat-triggers.

Wanneer ik mij verdiep in het thema en Dr. Google raadpleeg, dan vind ik in de vele artikelen een aantal gemeenschappelijke adviezen, nl.:

1) stilstaan bij je drang naar eten en proberen te achterhalen wat er echt ‘achter’ schuilt. Feel it!

2) afleiding zoeken door bvb. te gaan wandelen, een boek te lezen,... Run!

3) structuur in je eetpatroon brengen. Organize

4) preventief shoppen: haal enkel gezonde voeding in huis. Wat je niet in huis hebt kan je niet in je mond stoppen. Plan

Oké, daar valt iets mee te doen. Al voelt het advies om afleiding te zoeken voor mij tegenstrijdig met stilstaan en vergt het wilskracht om tot nuchtere observatie over te gaan op het moment dat de zak chips je geest hypnotiseert.

Eens je dan toch zover bent lijkt het in mijn overtuiging belangrijk om niet te vluchten naar een andere afleiding, maar echt de tijd te nemen om de confrontatie met de hypnotiseur aan te gaan. Stap 2 kan dan wel een noodoplossing zijn, ik geloof niet dat het een structurele oplossing biedt.

Stap 1 vraagt tijd, oefening en integratie in het dagelijkse leven. Niet enkel op die momenten dat het verlangen zich opdringt, wel door elke dag meer tijd vrij te maken om te connecteren met onszelf en te ‘voelen’ wat het lichaam en de geest wil vertellen.

(Vipassana) meditatie, mindfulness en verbindende communicatie zijn aandachts- en inzichtsoefeningen die volgens mij voorbeelden zijn van enkele structurele en duurzame oplossingen. Technieken die - in een klimaat dat verslaving in vele vormen stimuleert en de verbinding met onszelf op de proef stellen - cruciaal zijn, willen we gezond (blijven) leven.

We zijn verantwoordelijk voor hoe we omgaan met ons lijf. We beslissen zelf over wat we in onze mond stoppen. Al vind ik enige nuance op zijn plaats en geloof ik sterk in een positieve stimulans.

Zo zou het enorm helpen mochten verslavende middelen niet zo toegankelijk zijn. Mochten supermarkten zich zodanig inrichten dat je moet zoeken naar iets ongezond i.p.v. andersom. Mocht gezonde voeding goedkoper zijn dan ongezonde voeding, we niet zoveel advertenties opgedrongen krijgen die ons misleiden. Mocht de economie gericht zijn op duurzaamheid en preventie i.p.v. winstbejag.

We moeten leren dat ‘leven’ veel meer betekent dan ‘consumeren’, dat je om te kunnen floreren in goede conditie moet verkeren, dat er alternatieven zijn en we een gezond systeem zullen moeten creëren willen we overleven. Een healthyconomy en gedeelde verantwoordelijkheid, die start bij onszelf.

De afgelopen jaren heb ik me verdiept in het onderwerp, heb ik ontelbare uren onderzoek gedaan, boeken gelezen, interviews beluisterd,... alles wat ik maar kon vinden over deze problematiek heb ik uitgespit. Ik ben aan de slag gegaan met de informatie en heb het toegepast op mezelf, in eerste instantie om mezelf ervan te bevrijden. Het was geen rechte weg naar heling, maar één van vele zijwegen. Maar ik ben er ontzettend dankbaar voor, want vandaag voel ik me eindelijk vrij, vrij van wat mijn geest overmeesterde.

Ik wil deze inzichten niet voor mezelf houden, maar delen met iedereen die zich hierin herkent en nood heeft aan ondersteuning. Daarom creëerde ik er een online leerprogramma over waarin ik alles wat ik heb ontdekt en geleerd beschikbaar stel met concrete oplossingen om het patroon te doorbreken. Je kan het hier vinden: 'Academy'.

Door: Kristel Van Espen, 2 September 2021

Update: 11 mei 2023